Onmogelijke liefdes zijn een zegen. Vooral als je je romantische hoop op een ‘happy end’ kunt loslaten. Alle liefdes die niet (meer) werken, onbeantwoord zijn of onbereikbaar, zijn een uitnodiging tot liefde voor jezelf. Het is mijn waarheid dat deze liefdes een les in zich dragen; dat ze je zo raken omdat je ziel iets verlangt. En dat verlangen gaat niet over die ander en alles wat je op deze persoon projecteert. Het is de diepe wens van de ziel om de wonden in jezelf aan te kijken. De wonden die er voor zorgen dat je buiten jezelf zoekt naar liefde en heling. Heling kan alleen in jezelf en door jezelf plaatsvinden. En liefde is op de eerste plaats in jezelf te vinden.
Wanneer je accepteert dat de liefde onmogelijk is, kun je een stap zetten naar heling. Met compassie voor jezelf je wonden aankijken, laten bestaan en verwerken. Dan komt er gestaag meer ruimte om werkelijk van binnenuit jezelf liefhebben zonder een gevoel van tekort. Dat is de werkelijke behoefte van de ziel en één van onze grootste lessen in dit aardse leven: zelfliefde. Het is het grootste geschenk dat jezelf en de ander kunt geven. Echt jezelf omarmen betekent dat je de ander kunt liefhebben vanuit je eigenwaarde in plaats vanuit je verwondingen.